Gerecht- en fotodiefstal door restaurants

De laatste tijd ben ik er twee keer tegenaan gelopen: diefstal van gerechten en foto’s van restaurants door restaurants.

Het begon in de regio Rotterdam. Een chef (A)  had een aantal foto’s van gerechten op twitter geplaatst, met vermelding van de ingrediënten. Tot zijn stomme verbazing vond hij een paar weken later drie van zijn gerechten, waarvan twee met zijn eigen foto erbij, terug op de internetsite van een ander restaurant in de regio (B).
De gerechten stonden vermeld op de menukaart die op de internetsite van B te zien is. De ingrediënten waren exact hetzelfde en ze waren deels in dezelfde volgorde opgeschreven. Op de foto’s was een deel van de keukeninrichting van A nog goed te zien.
Voor alle duidelijkheid: er stond niet bij dat dit gerecht was bedacht door A, of geïnspireerd door A, geen credits, niks. De suggestie werd gewekt dat dit een gerecht is van B en dat je dit in het restaurant van B kunt eten.

A heeft B – die nota bene ook nog met enige regelmaat als gast in het restaurant van A kwam – natuurlijk aangesproken op de diefstal.
B gaf toe dat de foto van internet is gehaald en dat een aantal gerechten van A zijn gebruikt als inspiratie om er vervolgens een ander gerecht van te maken en een eigen draai aan te geven. Verder gaf B nog aan dat niet alle foto’s op hun internetsite een exacte weergave van de gerechten zijn, maar dat ze een impressie geven.
B heeft na de reactie van A de foto’s van de internetsite verwijderd.

Het tweede geval deed zich korte tijd later voor in een ander deel van het land, ruim 100 kilometer verderop. Een restaurant (B) bleek als twitterprofielfoto een foto van een gerecht te hebben dat overduidelijk van een gerenommeerd drie sterrenrestaurant is. Laten we dat drie sterrenrestaurant maar weer A noemen, hoewel het uiteraard een ander restaurant betreft dan in de Rotterdamse casus hierboven.
In een tweet van B werd gerept over een supermenu, waarbij eveneens de bewuste foto werd meegestuurd. Op internet is de foto van het gerecht van A overigens heel makkelijk te vinden en te herkennen als een foto van A.

Toen ik B er naar vroeg, ontkende deze. B gaf aan dat ‘zijn’ foto niet de foto van A was, maar dat B het gerecht exact had nagemaakt en dat het dus een eigen foto was.
B zei dat het gerecht op de foto verschilt van dat van A en dat het uiteindelijk niet verkocht is in het restaurant van B.
Ik heb de twee foto’s naast elkaar gelegd, maar ik heb echt geen verschillen kunnen ontdekken en dat terwijl er toch een stuk of 30 (!) ingredienten op het bord liggen.
En ook al zou het een eigen foto zijn, dan nog is het natuurlijk belachelijk om een gerecht van een collega tot op de millimeter na te maken en ermee op twitter reclame te maken alsof het een eigen gerecht is.

Ik ga hier geen verhandeling houden over bij wie het eigendomsrecht van de twitterfoto’s ligt, dat laat ik aan anderen over. Ik heb begrepen dat hierover in de Verenigde Staten al wat rechtszaken gevoerd worden.
Dat je je laat inspireren door een gerecht van een collega is natuurlijk prima, dat is aan de orde van de dag. Het wemelt in de Nederlandse restaurants bijvoorbeeld van de waslijntjes met ham en boompjes met amuses of friandises die zijn overgenomen van Spaanse chefs. Maar maak er dan wel je (zichtbaar) eigen variant op en gebruik niet de foto die je collega van zijn eigen gerecht heeft gemaakt.
Ik vind het moreel gezien verwerpelijk dat restaurateurs zo maar aan de haal gaan met het geestelijk eigendom en foto’s van op twitter geplaatste gerechten van collega’s.
En dat ze hun (potentiële) gasten in de waan laten dat het een gerecht van henzelf is.
Deze mensen moesten zich diep schamen voor hun oncollegiale gedrag, waarvoor maar één woord past: diefstal!

Naschrift:
Circa zeven weken na het tweede diefstalgeval nam de eigenaar van restaurant B contact met mij op. Deze vertelde mij dat ze onlangs tot de ontdekking waren gekomen dat de chef, die het twitteraccount beheerde, mij onjuist heeft ingelicht en dat er nooit sprake is geweest van namaken van het gerecht van restaurant A. De stijl van restaurant B is totaal anders en een gerecht van een andere chef namaken zou ridicuul zijn geweest, volgens de restaurateur.
Ook bood men excuses aan voor dit vreemde twittervoorval. De chef is inmiddels niet meer werkzaam bij restaurant B en de restaurateur beheert het twitteraccount inmiddels zelf.