Hapjes en wijnen bij Grand Cru Café Fagel

Op twitter was deze zaak me al een tijdje opgevallen: Grand Cru Café Fagel in Zeist. Leuke persoonlijke tweets over kleine gerechten met een bijpassende wijn. En dat is ook het concept van deze zaak. Een kaart met een een stuk of 15 hapjes, wat grotere (hoofd)gerechten en een stuk of 4 dessertjes. Een wijnkaart met zo’n 15 wijnen per glas/fles en een ‘grote’ wijnkaart.

Op de avond dat ik er ben zit zowel het terras als het restaurant goed vol. Wat opvalt is de aangename sfeer, de leuke inrichting en de lekkere jazzmuziek.
Als aperitief komt een glas licht mousserende wijn uit Gelderland: Lingeparel van het Betuws Wijndomein. Dit domein is aan een opmars bezig en brengt kwaliteitswijnen die inmiddels medailles halen. Tijdens een overzichtsproeverij bij Wijnhandel van Ouwerkerk in Arkel proefde ik vorig jaar de Linge Rood Cuvée 2008 (van pinotin en regent) en de Linge Rood Regent Spéciale 2008, die ik beide erg goed vond. De Regent Spéciale kreeg een Gouden Medaille op de Duitse wijnkeuring.
De Lingeparel is relatief nieuw en is de enige mousserende wijn die in de Betuwe wordt gemaakt. Hij heeft een lichte parel, lekker fris en heeft wat fruit in de geur. Bij Fagel schenken ze hem in een bijzonder glas. Niet heel mooi, wel grappig.

Erbij goed stokbrood met zeer goede kruidenboter. Gewoon echte kruidenboter van roomboter en verse kruiden. Zoals kruidenboter moet zijn, maar zoals die zelden wordt geserveerd.

We starten met een plateau voor 2 personen met verschillende hapjes. Een soort ‘Salade Riche’ met onder meer garnaal, haring in bietensalade, oester, slakjes, bitterbal, kwartelpootje, gerookte entrecôte, toast met eendenlever en diverse soorten charcuterie.
Alles van goede kwaliteit en lekker. Uitschieters waren de slakjes (mals en geen gummie) in goede kruidenboter, de bitterbal die gevuld was met lamsnek en Noord-Afrikaanse specerijen en de dungesneden chorizoham. Erbij nog wat brood en goede truffelmayonaise.
Daarbij schonk eigenaar en gastheer Bart Broshuis een riesling uit de Pfalz die goed samenging met de verschillende smaken van het plateau.

Als je na het plateau nog trek hebt kies je een volgend gerechtje. Ik koos voor inktvis uit Sardinië. De inktvis was wat onregelmatig gegaard, er waren stukken bij die wat droog en taai waren, andere stukken waren weer heerlijk. De kruidensalade was lekker, maar helaas zat er te weinig dressing/saus door het gerecht, waardoor het geheel wat droog en minder smaakvol was. Inktvis heeft nu eenmaal wat smaak en pit van buitenaf nodig en dat ontbrak in dit geval. Jammer, want in de kern is dit een goed gerechtje.

De linguinepasta met olie en knof van tafelgenoot was wel erg lekker, evenals de daarbij geadviseerde 2009 Col di Sasso van Banfi, Toscane.

Bij de koffie en thee koos ik citroentaart. Hierin was helaas weinig citroen te proeven en het deeg was erg hard.

Toch eet je hier lekker. Het concept is goed doorgevoerd, je eet wat kleine gerechtjes, die je eventueel aan elkaar kan rijgen tot een volwaardige maaltijd en je kiest er wijnen per glas (of fles) bij. Een enkel gerecht mist wat balans, maar over het algemeen is het hier smullen.
De sfeer is goed, je kunt kiezen voor zitten aan een gewone tafel, wat hogere tafels met goede barstoelen of op het overdekte terras.

In de zaak is mooi beeldmateriaal van de vader van eigenaresse Jacqueline Fagel, Frans/François Fagel. Frans was een van de tien kinderen uit de beroemde horecafamilie Fagel. Hij opende eind jaren 50 van de vorige eeuw de allereerste bistro van Nederland: Chez François. Later opende hij ernaast (in de Drieharingstraat in het centrum van Utrecht) bistro Moustache. In Moustache heb ik heel wat uren genietend doorgebracht, net als in Le Clochard, ook zo’n Utrechts bistromonument destijds.
Daarover schrijf ik misschien nog eens een andere keer.

Grand Cru Café Fagel twittert onder: @grandcrucafe