Bert van Buschbach over de Restaurant Week (7)
Dit is het zevende gastblog van chef Bert van Buschbach, eigenaar van restaurant De Compagnon in Amsterdam. Bert vertelt over zijn ervaringen met de DiningCity Restaurant Week die wordt gehouden van 27 augustus tot en met 4 september 2012. Gedurende die periode tref je hier dagelijks zijn gastblog aan. Lees hier de introductie over het hoe en waarom van dit gastblog.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: er is vanavond geen ruk gebeurd en is er geen ruk verkocht!
Ruim vóór 6 uur vanavond kwam er een parade van rolstoelen, rollators en Biostabils aan, het leek wel of er een bejaardentehuis was leeggelopen. En die kwamen dus hier naartoe, het was echt vreselijk! Op een paar tafels met jongeren na, waren het alleen maar halve garen uit het bejaardentehuis.
Een viertje heeft het gepresteerd om nul euro af te rekenen, die hebben alleen maar kraanwater gedronken, godsamme lazarus! Eén tafel heeft een tussengerecht genomen, verder helemaal niemand. En er was nog iemand die een eigen drinkbeker meebracht en die wilde een paar slokjes wijn hebben. Wat reken je daar dan voor, daar hebben we natuurlijk niks voor gerekend.
We hebben een kaartje op tafel staan met het menu. Bij het voorgerecht vroeg iemand waar de merengue bleef en als je dan zegt dat die bij het dessert komt zitten ze je met grote ogen aan te kijken. En er waren mensen die na afloop vroegen of dit alles was, die dachten dat ze meer zouden krijgen. Diezelfde mensen hebben met vier personen voor 29 euro aan drank besteed tijdens een drie gangen menu, dat verzin je toch niet?
Hier in Amsterdam is op zondag heel veel dicht omdat er op die dag weinig gebeurt. Wij zijn normaal gesproken ook dicht op zondag, maar voor deze keer zijn we met de Restaurant Week open gegaan. Nou, dit was echt de laatste keer dat we op zondag open waren, dit was echt het dieptepunt van het jaar.
Ze zeggen dat je de slechtste dag mag schrappen, deze dag schrap ik dan bij dezen, dit was ‘m echt niet!
Dit bericht heeft 16 reacties
Het is niet mogelijk een reactie te plaatsen.
Tja, dit kan natuurlijk helemaal niet. Ik vermoed dat meneer Van Buschbach zijn frustraties unverfroren heeft uit- en ingesproken en dat die trouwhartig door de blog-schrijfster zijn uitgetypt. Maar spreektaal en schrijftaal blijven verschillende communicatie-uitingen, met een verschillende lading, zoals blijkt uit opmerkingen als “halve garen” en “geen ruk verkocht”, die op het scherm nog extra hard en cynisch overkomen, zonder dat je de ongetwijfeld olijke kop van de chef-kok erbij ziet. Dat zou een communicatie-adviseuse toch moeten weten en zij had de restaurateur tegen zichzelf in bescherming moeten nemen.
Wie @chefbertus volgt op twitter herkent in dit blog direct de onvolprezen stijl van Bert. Ten voeten uit, heet dat wel. Recht voor z’n raap. Heeft geen redactie nodig.
Wie Bert niet kent en keurig gewogen schrifttaal verwacht, krijgt zo’n blog rauw op zn dak en zal het compleet niet begrijpen. Jammer voor hen denk ik, zo ongenuanceerd zij Bert vinden, zo ongeïnteresseerd zijn zíj in de persoon achter het blog.
Volg Bert een poosje op twitter en lees het blog dan nog eens. er gaat een belevingswereld voor je open.
Schrijft die adviseuse de blog dan??? Hij is volwassenen en weet prima wat hij zegt…. #volwassen
Juist een blog moet niet gemodereerd worden, op bovengenoemde punten, door een communicatie adviseur of afdeling. Doe je dat wel, wordt het een inhoudsloze en anonieme boodschap. Zo leer je de persoon (en ondernemer) echt kennen met al zijn volkomen én onvolkomenheden. Ofwel, het komt over als geschreven door een echt mens. Dat is waar consumenten behoefte aan hebben tegenwoordig; echtheid en pure menselijkheid. Dat het ‘lomp’ is, ja. Dat het Bert is, ook dat geloof ik en dus stijgt het vertrouwen. Uiteindelijk kan daarmee nog beter zelf de keuze maken om er wel/niet te gaan eten.
Bert geeft ons een mooi inkijkje in het (gevoels)leven van een horeca ondernemer. Erg interessant en daarmee wil hij open, eerlijk en transparant ondernemen. Die gevoelswereld wordt op zondag geraakt. Dat Bert dan zijn woordkeuze niet ineens aanpast vind ik wel mooi. Hij blijft zoals hij is.
Minachting, dat kun je interpreteren gezien de woordkeus van Bert. Werkelijke minachting van gasten, NEE! Hij geeft gratis kraanwater terwijl gasten niks anders drinken, schenk een klein slokje wijn zonder daar iets voor te reken en wil dus uiteindelijk dat de gast een goed gevoel overhoudt aan het bezoek. Bert heeft niet dat gevoel, dat snap ik. Iemand die zo open, eerlijk én gastvrij is, geef die ook de kans om zijn emoties te tonen en lees daar doorheen. Vind ik.
oepsie! Er wordt iets naars gezegd over onze oudere medemens… Zou iemand kunnen begrijpen dat je in de horeca IEDEREEN geweldig vindt? Maar als je als privé persoon een stukje schrijft dat je anders reageert dan dat je zou doen in de zaak? Nee dus. Dat begrijpen de meeste mensen niet. Helaas. Niets mis met oudere mensen maar jongere mensen hebben de toekomst, en die wil je garanderen voor je zaak. Het ging er hier niet om wie als gast het meest gewaardeerd werd maar wie er voor de privé persoon blogger het leukst was om voor te werken. Kom op mensen! Wees tolerant en denk na over wat iemand zegt voordat je daarop gaat reageren!
Mijn hemel, wat een toon en wat een minachting.
Dit zal u vast heel veel klanten gaan opleveren.
Niet chique….. Deze blog!
Je krijgt inderdaad de gasten die je verdient.
Schijnt dat Bert een verlengsnoertje de steeg in gooit zodat de oudjes hun scootmobiel van extra energie kunnen voorzien. Aangezien er tussen de gangen door niet voor drank gezorgd hoeft te worden, iedereen heeft immers een bidon bij, is de laatste service ereen bedacht door Sara: de stomaverwisselterwijlUerbijzit. :-))
Bij het lezen van deze blog komt er een tikkeltje wrevel op zetten. Ik heb nogal wat oudere gasten, die wat minder mobiel zijn, maar die ik erg graag mag om hun charme, wijnkennis, tafel-manieren, humor en de bereidheid om echt verwend te worden. Met veel van hen heb ik echt een band en vanuit de economisch kant bezien zou ik hen ook niet graag missen. Chef Bertus, ik ben wel van mening dat je het publiek aantrekt dat je verdient…De welstandige groep ouderen die deze bijdrage leest of er van hoort, zal je beslist links laten liggen. Gisteravond hadden we ook een tafel van vier restaurantweek gasten die “het presteerden” om een rekening van 420 euro te creeeren. (o.m. Volnay 1992) En als ik kijk naar de gemiddelde gasten van de restaurantweek dan zie ik dat meer dan 95 procent zich echt goed laat verwennen. Even een tegengeluid vind ik nu wel op z’n plaats. En Chef Bertus wees wat aardiger over ouderen. Ik ben daar met mijn 71 jaar wat gevoelig voor !!
Beste Bert!
Heerlijk om te lezen hoe de belevenissen van zo’n week elders worden beleefd! Wij hadden gisteren de jongelui die jij een paar dagen eerder had. Heerlijk om eens voor te werken! Het is heel grappig om te zien hoe zij hun eerste schreden zetten in de wereld van de gastronomie. Meestal zijn de mensen blij met de avond uit die we voor ze hebben verzorgd maar soms hebben gasten toch verwachtingen die niet kloppen bij wat we bieden. Een reactie die we hebben gekregen was bijvoorbeeld: alles oke maar geen uitblinkers. Een ander was: bij het weggaan keek de gastvrouw een beetje raar. In het eerste geval heel jammer dat we niet hebben kunnen verrassen en in het tweede geval zal het een moment van “misunderstanding” zijn geweest. Ook weer jammer maar nu niet echt zaken die je in de dagelijkse praktijk anders zou aanpakken. Je doet nu eenmaal je best en niet iedereen vindt dat blijkbaar goed genoeg. Gelukkig hebben we de restaurantweek niet nodig om goed te kunnen draaien. Daardoor blijft de vraag of we volgende keer wel weer mee gaan doen.
Dank voor je dagelijkse inkijk in je zaak!
En Astrid: we moeten toch hoognodig weer eens ergens gaan eten met @roomsous!
Beeld u eens even in dat u een oude man bent, niet meer goed te been, wat probleempjes links en rechts. Net zoals die mensen die bij u TE GAST waren op zondagavond. Wat zou u ervan vinden mocht u nadien lezen hoe u geschoffeerd en vernederd wordt, en bestempeld als “halve garen uit het bejaardentehuis”.
Weet u wat er vreselijk was? Dit stukje van u, dat was vreselijk. Vreselijk laag.
Als zeer geregelde bezoeker van (top)restaurants (waar ik ook de Compagnon toe reken) valt mijn mond open bij het lezen van deze column.
Hoe kan iemand zich gastheer noemen als hij zo hufterig over zijn klanten praat.
Ik hoop voor deze heer, dat hij nooit zo oud wordt dat hij zich met een rollator moet verplaatsen en dat hij zijn pensioen zodanig gerelgd heeft, dat hij niet hoeft te beknibbelen op zijn uitjes!
Mij ziet hij niet meer in dit restaurant…
Voor de goede orde: dit is dus een andere Carla (eetbelevingen) dan ik ben…..Ik reageer verder gewoon op twitter.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben blij dat mijn oma gisteren niet van haar opgespaarde AOW bij De Compagnon is gaan eten. Zelden heb ik iemand zo minachtend over zijn gasten zien schrijven. Ga vooral zo door, dan wordt er waarschijnlijk al snel ook op andere dagen geen ruk verkocht.
Bert zijn je porties echt zo klein dat zelfs halve gare bejaarden die doorgaans minder eten dan halve gare midlife eet maniakken? Denk het niet dus, je hebt gewoon pech gehad met je gasten waarschijnlijk, wij gaan doorgaans met zijn 4een overal en nergens naar de restaurant week, laatste keer de Vesting in Naarden, waar good old Fagel zich in het zweet kookte, hij liep in ieder geval zijn bekende klanten af om een praatje te maken dat kan ook het zweten hebben veroorzaakt. Om het kort te houden, inclusief wijnarrangement en tussen gerecht word het doorgaans een 5 gangen prijsje op sterren niveau, maar we komen wel op veel verschillende plaatsen.